Ըստ Nature Cities ամսագրում հրապարակված հետազոտության արդյունքների, աշխարհի 10000 քաղաքներից միայն մի փոքր մասն է կարելի համարել 15 րոպե քայլելու հեռավորության վրա գտնվող քաղաքներ։ Հետազոտողները բաց տվյալներ են օգտագործել՝ հաշվարկելու այն միջին հեռավորությունը, որը մարդիկ պետք է անցնեն քայլել կամ հեծանիվով օգտվել հիմնական ծառայություններից՝ ներառյալ սուպերմարկետներ, դպրոցներ, հիվանդանոցներ և զբոսայգիներ, և հաշվարկել են բնակիչների մասնաբաժինը, ովքեր ունեն այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է ձեռքի տակ: Հետազոտողները մանրամասն ուսումնասիրության համար ընտրել են 54 քաղաքներ և պարզել, որ միջին չափի եվրոպական քաղաքները՝ Ցյուրիխը, Միլանը, Կոպենհագենը և Դուբլինը, ամենահասանելին են, որտեղ բնակիչների ավելի քան 95%-ը 15 րոպեի ընթացքում հասնում է հիմնական սպասարկման վայրեր: Այս վարկանիշի վերջին տեղում են հյուսիսամերիկյան խոշոր քաղաքները՝ Սան Անտոնիոն, Դալլասը, Ատլանտան և Դեթրոյթը, որոնք մեծ կախվածություն ունեն մեքենաներից: Փոքր քաղաքներն ունեն ավելի բարձր տոկոսադրույքներ, սակայն հետազոտողները պարզել են, որ որոշ խոշոր մետրոպոլիաներում, մասնավորապես՝ Բեռլինում և Փարիզում, բնակիչների ավելի քան 90%-ը կարող է հասնել իրենց ուզած ծառայությանը 15 րոպե քայլելով: Հետազոտության հեղինակները մշակել են ալգորիթմ՝ որոշելու համար, թե որքան պետք է փոխվեն այս քաղաքները՝ ավելի մատչելի դառնալու համար: Արդյունքում նրանք պարզեցին, որ Ատլանտան պետք է տեղափոխի իր օբյեկտների 80%-ը՝ յուրաքանչյուր բնակչի հաշվով հավասարաչափ բաշխման հասնելու համար, մինչդեռ Փարիզը պետք է տեղափոխի իր օբյեկտների միայն 10%-ը: Սակայն հետազոտողները զգուշացնում են, որ քաղաքն ավելի մատչելի դարձնելը բավարար չէ բնակիչներին անձնական մեքենաներից հեռացնելու համար: Նիդեռլանդները պարծենում է Եվրոպայի լավագույն հեծանվային ենթակառուցվածքներից մեկով, մինչդեռ մեկ շնչին բաժին ընկնող ավելի շատ մեքենաներ ունի, քան գյուղական երկրները, ինչպիսիք են Իռլանդիան և Հունգարիան: Ցյուրիխում, որտեղ բնակիչների 71%-ը կողմ է քվեարկել մինչև 2020 թվականը 50 կմ հեծանվային ենթակառուցվածք կառուցելու առաջարկին, տեղի բնակիչները երկար ժամանակ բողոքում են հեծանվային ուղիների բացակայությունից և հեծանվորդների համար վտանգներից: