News - امی مدیگان دربارۀ «زمین‌لرزۀ کوچک» اجرای پانک-هنر پاپِ او در نمایش «Weapons»

در مراسم اکران لس‌آنجلس فیلم Weapons در ژوئیهٔ گذشته، کارگردان زک کرگگر کلِ گروه بازیگرانش را روی صحنه معرفی کرد اما یک بازیگر را تا پایانِ سخنانش نگه داشت. «قلب تپندهٔ این کار و واقعاً رویای من که به حقیقت پیوسته است»، کرگگر با شوق گفت. «امی مدیگان.» این هنرپیشهٔ پرانرژی با صدایِ خشن که ده‌ها اعتبار سینمایی از جمله «Field of Dreams»، «Uncle Buck» و «Carnivàle» دارد، پیش از انتشارِ «Weapons» از خطِ پرسش‌هایِ مراسمِ افتتاحیه و تمامِ درخواست‌هایِ رسانه‌ای می‌گذشت. اما در افتتاحیهٔ فیلم، می‌شد ضربانِ آدرنالین را در جوِ زمانه حس کرد: بازیِ دیوانه‌وار مدیگان در نقشِ عمهٔ شیطانی گِلادِیس، که تا دقیقهٔ ۷۵ٔ فیلم ظاهر نمی‌شود، به سرعت به عنوانِ اجرایِ پانک-پاپ‌آرتِ سال شناخته شد. «انگار زلزله کوچکی رخ داده بود»، گفت مدیگان. «زک و استودیو خیلی هوشمند بودند که کاراکترِ من را پنهان نگه دارند. من به فیلم افتخار می‌کنم و به کارم در نقشِ گِلادِیس افتخار می‌کنم، اما هرگز تصور نمی‌کردم چنین انفجاری به وجود آید. مردم برایِ او نقاشی می‌کشند. دوستم به یک کلوبِ درگ در سنت لوئیس رفت و درِ ورودی با لباسِ گِلادِیس بود. شنیده‌ام نظری وجود دارد که او ارتباطی با مادرِ Elvis دارد، که برای من خبری تازه بود.» «Weapons» بر گم‌شدنِ ۱۷ کودک از شهری حومه‌ای متمرکز است. عمهٔ گِلادِیس جادوگری منجمد است که در جمع با آرایش قرمزِ آب‌نباتی و یک وِگِ نارنجی ظاهر می‌شود. مَدِگان از همکاری با طراح لباس تریش سَمبلیورِم (Trish Summerville) («The Hunger Games») و طراح جلوه‌های آرایشی جیسون کالینز (Jason Collins) («Pam & Tommy») یاد کرد. او همچنین از فیلم بی‌صدای Nosferatu، What Ever Happened to Baby Jane؟ و عکاس دیان آربوس الهام گرفت که به خاطرِ تصاویرِ اجتماعِ انسان‌های عجیب مشهور است. مدیگان همواره مجذوبِ سوژه‌های آربوس بوده است که به تفاوتِ جسمیِ خود مطمئن‌اند. «آن‌ها از ظاهرِ خود راضی‌اند، در حالی که اکثرِ ما نیستیم»، او گفت و با خنده‌ایِ طعنه‌آمیز افزود: «من هم روزانه از این موضوع راضی نیستم.» نزدیک به پایانِ فیلم، اجرایِ مدیگان به یک فعالیتِ ورزشیِ افراطی بدل می‌شود، زیرا گِلادِیس در خانه‌های همسایه به هرج و مرج می‌پرد. این بازیگرِ ۷۵ ساله صحنه‌ها را خودش انجام داد. «این مثلِ کارهایِ اَبَرقهرمانیِ چارلیز ترون نبود»، او گفت. «اما کلِ آن دنباله برای من خیلی هیجان‌انگیز بود. فیلمبرداریِ آن چند روز طول کشید و زک گفت که بدلکاری در اختیار است. و من گفتم: «نه، نه، من می‌توانم این کار را انجام بدهم.» واقعاً شگفت‌انگیز بود. خوشحال بودم که زمین نخوردم و پایم نشکست یا چیزِ دیگری نشد. اما نشد، پس.» مدیگان نمی‌تواند چیز زیادی دربارهٔ توسعهٔ یک فیلم مستقلِ گِلادِیس بگوید، جز این که: «زک یک روایتگرِ عالی است و من واقعاً دوست دارم در ذهنِ او زندگی کنم.» اگر مدیگان از جانب رأی‌دهندگانِ اسکار برای «Weapons» شناخته شود — که با توجه بهِ اجرایِ نمادین، احترامِ هم‌بازیان و پذیرشِ رو به رشدِ فیلم‌هایِ وحشت، احتمالاً واقعاً رخ می‌دهد — او تاریخی می‌شود به عنوانِ بازیگری با طولانی‌ترین فاصلهٔ بین نامزدی‌ها. (هلن هایس هم‌اکنون این رکورد را با ۳۹ سال در اختیار دارد.) آخرین بار او در فهرست نامزدهایِ نقش مکملِ زن به مدت ۴۰ سال پیش، برای فیلمِ ۱۹۸۵ «Twice in a Lifetime» ظاهر شد، جایی که نقشِ دخترِ الن برستین و جین هاگمن را ایفا کرد. مدیگان واقعاً با وجودِ آن دو افسانهِٔ بازیگری جورِ درستی است. در فیلم، او از خیانتِ پدرش عصبانی می‌شود و شدتِ فیزیکیِ او در یک صحنه درخشان است؛ جایی که با خشم با هاگمن در یک میخانهٔ محلی روبه‌رو می‌شود. تواناییِ او در دست‌یابی بهِ خشمِ سایرِ بازیگران و عواملِ پشتِ صحنه را مرعوب کرد، از جملهٔ الن برستین. «من یک بازیگرِ فیزیکی هستم، می‌دانید، و در آن صحنه واقعاً داشتم با شدتِ احساسیِ یک کامیون را از رویِ این صحنه می‌گذراندم، و الن کمی نگران شد.» مدیگان گفت. «این برای من جالب بود زیرا فهمیدم که در انجامِ آن شدتِ کار باید زیرِ من و در جایی در جریان باشد. بنابراین به یاد دارم که فکر کردم: «باشه، من از این حد فراتر رفتم.» این نوع چیزها از کار با سایرِ بازیگران می‌آید.» مدیگان هنگامِ صحبت از ساختِ آن فیلم خاطراتِ بی‌شماری را با خود مرور می‌کند: «برایان دنِهِی هم در آن بود»، او با شادی گفت. «و آن-مَگِرت!» تازگیِ خاطراتِ او شاید دلیل باشد که وقتی به یاد می‌آورد این فیلم ۴۰ سال پیش منتشر شده است با خندهٔ بلند می‌خندد. مَدِیان به یاد می‌آورد تماسی را که در اوایلِ ۱۹۸۶ گرفتند تا خبر نامزدیِ او برای اسکار را بدهند: «ذهنم بلافاصله گفت: «باید چیزی برای پوشیدن پیدا کنم.» بنابراین رفتم و پیراهنِ تازه‌ای خریدم. آن زمان زمانی ملایم‌تر بود، خیلی کمتر از اکنون که همه‌چیز را دربر می‌گیرد.» مدیگان از توجه به‌دست‌آمدهٔ «Weapons» شاد است، اما سالِ ۲۰۲۵ برای او سالی دشوار بوده است. در ژانویه، او و همسرش اَد هریس خانه‌شان را در آتشِ Palisades Fire از دست دادند. «زمانیِ دشواری بوده است، اما باِ بخششِ دوستان توانسته‌ایم در مکان‌هایِ مختلف اقامت کنیم و اکنون اجاره‌ای داریم. ما در حالِ طیِ فرایندِ دریافتِ مجوز برایِ کار باِ میخ روی خانه‌ای جدید هستیم. اما مردمِ بسیارِ سخاوتمند بودند. و این واقعاً همه چیز است: افرادی که به شما نزدیک‌اند. ارزشِ گفتنِ این به‌دور از هرگونه تردید را دارد، چون به‌راحتی می‌شود از آنچه مهم است غافل شد.» نسخه‌ای از این داستان نخست در شمارهٔ «The Race Begins» مجلهٔ جوایز TheWrap منتشر شد. برای مطالعهٔ بیشتر از این شماره اینجا را بخوانید.